وبلاگ شخصی دکتر علی خداپرست

میگن آدم وقتی می میره تمام خاطرات زندگیش در یک لحظه جلوی چشماش میاد. دیشب آخرین کشیک رزیدنتی ام بود و چنین حسی را از خاطرات چهار سال گذشته داشتم. باران سیل آسایی می بارید و آب گرفتگی در اغلب خیابانها بود. ساعت ۹ شب رسیدم سر کشیک. از ورودی کارکنان که وارد شدم، هر قدم که می گذاشتم، خاطرات چهار سال جلوی چشمام رژه میرفت از روزی که اولین بار وارد بیمارستان شدیم و هنوز راه پاویون را هم بلد نبودم تا خود امروز . یادمه اولین روز که اومدیم گفتن برنامتونو نوشتیم و امروز کشیک هستی و هنوز لباس و دمپایی هم نیاورده بودم و یاعلی گفتیم و کشیک آغاز شد. چه روزهای سختی بود. خدا سال اولی را نصیب گرگ بیابان هم نکند. از جلوی درب قدیمی اورژانس می گذرم. الان دیگه اورژانس نیست و به درش زنجیر و قفل زده اند. از پشت در میله ای اش که مثل درب زندان در فیلمها است نگاهی به داخل می اندازم. تاریک است و بوی نم و باران را حس میکنم. اما خودمو و همقطارها و همکارامو مثل فیلم می بینم که با چشمهای ورم کرده و قرمز از فرط خستگی و بی خوابی در تکاپو هستیم.

سوار آسانسور میشم. هنوز همان آهنگ دیرام دام دام چهارسال قبل را پخش میکنه و باز با شنیدن آهنگ یاد روزهایی میفتم که در آسانسور بالا و پایین رفتم. از رفتن سر مریض بدحال و CPR گرفته تا شب های تحویل سال نو که با سایر دوستان کشیک در آسانسور خل بازی درآوردیم و سلفی می گرفتیم . . . ادامه دارد